Franz Dominik Almesloe to postać szczególna w dziejach Kościoła katolickiego w Polsce. Urodził się 10 lutego 1704 roku w Jaworze, gdzie spędził swoje wczesne lata. Jego życie i działalność są ściśle związane z Wrocławiem, miastem, w którym odegrał znaczącą rolę w strukturach duchownych.
Almesloe zmarł 1 marca 1760 roku we Wrocławiu, a jego osiągnięcia oraz wkład w rozwój lokalnej wspólnoty są do dziś pamiętane. Od 1743 roku pełnił funkcję biskupa pomocniczego we Wrocławiu, co podkreśla jego znaczenie w hierarchii kościelnej oraz oddanie sprawom religijnym.
Życiorys
Franz Dominik Almesloe przyszedł na świat w 1704 roku w Jaworze. Swoje kształcenie rozpoczął w renomowanych uczelniach, zarówno we Wrocławiu, jak i Pradze, gdzie zdobył tytuł doktora prawa. W 1727 roku objął stanowisko kanonika wrocławskiej kapituły katedralnej, a w kolejnych latach, 1728, przyjął święcenia kapłańskie.
W 1736 roku awansował na radcę kapitulnego, a w tym okresie szczególnie wyróżniał się troską o ludzi ubogich oraz potrzebujących pomocy. Jego działalność została dostrzegiona, co zaowocowało jego powołaniem na biskupa pomocniczego diecezji wrocławskiej. 28 stycznia 1743 roku papież Benedykt XIV nadał mu również tytuł biskupa tytularnego Cambysopolis.
W ciągu swojej kariery duchownej, do odznaczeń kościelnych, które otrzymał, należały inne kanonie w wrocławskiej kolegiacie świętokrzyskiej oraz kapitule katedralnej w Salzburgu. Niestety, jego życie nie było wolne od kontrowersji; w latach 1756-1759 oskarżono go o zdradę państwa pruskiego, co skutkowało internowaniem w Magdeburgu. Szczególnie podniesiono kwestie rzekomych nadużyć finansowych dotyczących jego osoby.
Franz Dominik Almesloe zmarł w 1760 roku we Wrocławiu, pozostawiając po sobie skomplikowane dziedzictwo związane z działalnością zarówno religijną, jak i publiczną.
Oceń: Franz Dominik Almesloe